Hallo, wie bent u? Wie is toch die man die elke zondag bij ons het vlees komt aansnijden? Iedereen kent deze reclame waarschijnlijk wel. Zit er een kern van waarheid in?
Na Yori's geboorte heb ik twee weken vakantie gehad. Alles was nieuw, mijn wereld werd op zijn kop gezet. Ik moest er wel even aan wennen, opeens ben je met z'n drieën. Na die twee weken ben ik weer vol goede moed aan het werk gegaan. Ik werk 32 uur per week en heb daarnaast nog de nodige vergaderingen, die over het algemeen in de avonduren plaatsvinden.
Yori's mama kreeg nog een aantal weken de tijd om te herstellen van de bevalling en kreeg de kans om een hechte band met Yori op te bouwen. Yori kreeg een vast ritme en bij dat ritme hoorde een huiluurtje. Je raadt het al: Yori had zijn huiluurtje tussen 18:00 uur en 19:00 uur, precies op de tijd dat ik thuis kwam van het werk. Vaak ging Yori om ongeveer 20:00 uur naar bed, dus ik zag hem misschien in totaal twee à drie uur per dag.
Yori heeft, vanaf dat hij drie weken oud was, ‘s nachts goed doorgeslapen en werd gelukkig alleen wakker als hij last had van buikkrampjes. Na ongeveer tien weken is Isabel ook weer aan het werk gegaan. Isabel werkt ongeveer 25 uur per week en dan voornamelijk in de middag. Als Isabel om 11:00 uur naar het werk toe gaat, brengt ze eerst Yori naar mijn werk.
Yori heeft een vaste plaats op de crèche, officieel niet op de groep waar ik geregeld werk, maar daar komt in de praktijk weinig van terecht. Ik moet Yori net zo behandelen als de andere kinderen bij hem in de groep. Om 18:00 uur neem ik Yori meestal weer mee naar huis, we eten met z'n drieën en om ongeveer 19:30 uur gaat Yori weer naar bed.
De momenten dat ik Yori zie, zijn altijd drukke momenten. De weekenden zijn voor mij heel belangrijk en die heb ik nodig om bij te komen van een week hard werken. Daarnaast heb ik het ook altijd belangrijk gevonden om me met Yori bezig te houden. Helaas hebben wij in het weekend ook nog andere verplichtingen: op visite en nog eens op visite.
Per 1 januari heeft Isabel ouderschapsverlof opgenomen, ze werkt nu één dag per week minder, om tijd te hebben om wat extra in de huishouding te doen. We houden op die manier meer tijd over om leuke dingen te doen. Ik vind dat ik een bevoorrechte vader ben, die redelijk veel tijd aan zijn zoon kan besteden. Ik zou graag meer tijd aan hem willen besteden, maar dat zit er op dit moment helaas niet in.
Maar nu het volgende: ik heb het de afgelopen tijd zo verschrikkelijk druk gehad op mijn werk, dat ik vond dat ik wel recht had op een paar vrije dagen. Ik ben nu al voor de tweede week thuis en ik vind het heerlijk. Vanzelfsprekend gaat Yori deze dagen niet naar de crèche, maar is gezellig samen met mij thuis.
Ik krijg de tijd om lekker tot rust te komen, maar belangrijker en leuker nog: ik dacht mijn zoon goed te kennen, maar ik kom er achter dat ik hem nu nog beter leer kennen. Okee, soms heb ik wel eens zoiets van "Ga toch fietsen", maar ik geniet!
Voor mezelf geldt de uitspraak "Wie is die man toch die elke zondag het vlees aansnijdt" niet, maar ik merk wel dat de tijd die ik in het verleden met mijn zoon heb doorgebracht, niet voldoende was om intens kennis met hem te maken. Pluk de dag!
Sander |